“Jij bent het beste wat mij is overkomen”.

ROLF:
Regelmatig citeer ik voor Susan de 1e regel uit een lied van
Paul van Vliet: “Jij bent het beste wat mij is overkomen”.
TIP: Zeg gedurende de komende week elke ochtend en avond
​tegen je partner: Jij bent het beste wat mij is overkomen!
Probeer het maar eens.

1970: Verkering!
We waren jong en onbezonnen. Verliefd. En wat was Susan mooi! Lange blonde haren en een minirok. Ze was spontaan en avontuurlijk. Daar ontbrak het bij mij vaak aan. Zo samen en ook zo verschillend. En zo rolden we in 1976 het huwelijk in. Ik had geen flauw benul van wat een huwelijk inhield. Ik dacht dat een huwelijk (of relatie) vanzelfsprekend stand zou houden. We hadden het toch leuk samen.

---

En dat we zo verschillend waren, viel zeker in de eerste jaren van ons huwelijk niet op. Die verschillen waren in het begin wel grappig, spannend en leuk. Maar zaken die eerst leuk en charmant waren, worden later soms irritant en teleurstellend. En dan stormt het af en toe.
Dan moet er wel een goed fundament liggen van veiligheid, respect en vertrouwen. Dank zij Susan kwam ik tot de ontdekking dat er ook voor de relatie én voor persoonlijke groei toch veel werk aan de winkel was. Ik ben veranderd én onze relatie is in die 40 jaar veranderd. Ingewikkelder, soms lastiger, maar ook mooier..
En natuurlijk zijn er (ook) na 40 jaar de irritaties en teleurstellingen. Maar in plaats van mij te hullen in stilzwijgen (een soort ingebakken reactie), juist dan kies ik er voor om tóch tegen Susan te zeggen: "Jij bent het beste wat mij is overkomen".
En dat helpt. We groeien dan dichter naar elkaar toe.Lieve Susan: "Jij bent het beste wat mij is overkomen, door jou heb ik alles 'op de groei' gekocht!"

SUSAN:
We hadden voordat we trouwden een zorgeloze verkeringstijd van 6 jaar.
​Ik (Susan) was jong, 16 jaar, toen ik Rolf leerde kennen. Rolf was 19. Ik viel op zijn lange en slanke lijf en hij was een fanatieke basketballer. Ik zag hem op een avond tijdens een feestje en dacht, ‘wauw! daar staat mijn superman’. Ik was nog jong en tamelijk naïef in de liefde. Eigenlijk was ik bang voor intimiteit.
Rolf vroeg regelmatig aan mij; ‘hoe is het met je?’. Ik voelde mij door hem gezien. Er kwam een man in mijn leven die mij zag staan en aandacht had voor wie ik was.
Diep van binnen voelde ik mij een verlegen en erg onzeker meisje maar dat liet ik niet aan anderen zien. Mijn zelfbeeld was niet zo positief. Rolf zag dat anders.
Hij vond mij juist heel zelfverzekerd overkomen, hij vond me mooi, krachtig en avontuurlijk.

Toen we een aantal jaren getrouwd waren en kinderen hadden veranderde de negatieve kijk op mijzelf.
In het laatste couplet van het lied verwoord Paul van Vliet het mooi. Ik vertaal het naar mijn situatie.
Mede door Rolf kon ik in vrijheid keuzes maken en werken aan mezelf omdat Rolf in mij geloofde
​en zei dat ik het kon. Daardoor leerde ik mijn grenzen te verleggen voorbij mijn horizon.

Dank je wel lieve (v)echtgenoot.

---